سه‌گانه مجموعه‌ای از نمایشگاه‌های گروهی است که هر بار با حضور سه هنرمند برگزار می‌گردد. نظر به طراحی و فضای داخلی گالری، سه بخش مجزا برای به نمایش گذاشتن آثار در گالری مشخص شده است و هر هنرمند مجموعه‌ای از آثارش را با استیتمنت خود در یکی از این بخش‌ها به نمایش می‌گذارد. سه‌گانه برای دیدن مجموعه‌های کوچک‌تر یا متفاوت‌تر از کارهای هنرمندان فرصت مناسبی است.
در بطن هر چیز که می‌خواهد شوق و امید را در ما زنده بدارد، آن «دانه سمی» در کار است. تعبیر «شفابخش کشنده» اگرچه به نظر می‌رسد که تناقضی درونی داشته باشد، اما تعبیر دقیقی است از هر آنچه شوق و امید را در ما برمی‌انگیزد؛ چیزی که درمان می‌کند تا به مرگی دیگر بمیراند. عشق و زیبایی هر دو چنین اند؛ شفابخش اند و رنج حیات را می‌زدایند و در عین‌حال رنجی تازه‌تر و سختی‌ای نوتر به ارمغان می‌آورند. ما از ناامیدی و بی‌شوقی نمی‌میریم؛ بلکه در ورطه آرزومندی و امید و شوق جان می‌سپاریم.
چون زرنیخ؛
زیبا
شفابخش
و کشنده.
سفر، فقط جابجایی فیزیکی از یک نقطه به نقطه دیگر نیست؛ گذری زمانی است که در سکون و سکوت نیز رخ می‌دهد. سیری در خود، از خود، با خود و به خود. چونان دانه‌های انگور که از درخت به چرخشت می‌روند، فشرده می‌شوند، در خود می‌مانند و دگرگون می‌شوند.
سفر از «تن» شروع می‌شود، با «جان» ادامه می‌‌یابد، به شوق دیدن به «خروج» می‌انجامد، به تمنای دگرگون شد «هجرت» را پیش می‌نهد، «گم شدن» در خویش و جهان را می‌آفریند و در پس آن «یافتن»ای است ملال‌انگیز.
در نهایت سفر آخر، سفر «مرگ» است. فروتنانه و اندوهناک در برابر آن خموشیم.
عشق یکی از موضوعات اصلی کارهای من است و از سال‌ها پیش درباره عشاق فکر می‌کردم، عاشقانی خارج از داستان‌های اسطوره‌ای و مشهور. در این سال‌ها، در میان تلی از خاک، در میان آتش، در فاصله‌ای میان زمین و آسمان، انسان‌هایی بوده‌اند که بی هیچ نشانی از میان ما رفته‌اند. مسئله برای من به سادگی افتادن و ایستادن است، چیدمان عمودی اشیاء و هر آن چیز که اینجا یافته‌ام، دوباره برپا داشتن زندگی است، همانقدر که سکوت آن یادآور مرگ است.
آن چیز که در دوباره ایستادن پدیدار می‌شود، برای من تداعی کننده سر از خاک برآوردن دوباره‌ای است که در دل طبیعت یافته‌ام. مانند زیست آرام و با شکوه گیاهی کوچک، که در دل یک زمینه سوخته سر برآورده است. جنب سینا اطهر، برای من یک سوگواری نیست، یادمان عشقی است زنده و تپنده در میان خاک و سردی دیوارهای یک مکان نامشخص.
محمود مکتبی
