در بطن هر چیز که می‌خواهد شوق و امید را در ما زنده بدارد، آن «دانه سمی» در کار است. تعبیر «شفابخش کشنده» اگرچه به نظر می‌رسد که تناقضی درونی داشته باشد، اما تعبیر دقیقی است از هر آنچه شوق و امید را در ما برمی‌انگیزد؛ چیزی که درمان می‌کند تا به مرگی دیگر بمیراند. عشق و زیبایی هر دو چنین اند؛ شفابخش اند و رنج حیات را می‌زدایند و در عین‌حال رنجی تازه‌تر و سختی‌ای نوتر به ارمغان می‌آورند. ما از ناامیدی و بی‌شوقی نمی‌میریم؛ ‌بلکه در ورطه آرزومندی و امید و شوق جان می‌سپاریم.
چون زرنیخ؛
زیبا
شفابخش
و کشنده.