در حضورْ «منِ اجتماعی» رخ مینماید. ما ابژه آگاهی خود و دیگران میشویم، آنگونه که میخواهیم در جمع جلوه کنیم. اما خلوت الزامات دیگری دارد؛ «منِ شخصیِ من» در خلوت بیدار است و میخواهد دیده شود. «خودنگاره» محل رفت و آمد منهای نقاش است.
