همواره برای ساختن تصویری از جهانِ ذهنی ام به دنبال ایجاد نظم و تعادل در ساختار اثر هستم؛ نظمی که در مجموعه پیشِ رو با

استفاده از قرینه سازیِ عناصر، سعی در بیان آن داشتم. اما همزمان با نابودیِ تعادلِ پیش فرضِ اجتماعی، تعادل در ساختارِ ذهنی من

نیز برهم خورد. با وجود این ناپایداری، ایجاد تقارن و در امتداد آن رسیدن به تعادل، دیگر به سادگی میسر نمی شد. در این لحظلات

بی ثبات که من را به بودن، راغب تر کرده است تا نبودن، حدودی که از پیش وجود داشتند دوباره نمایان شدند، که این بار باید از

آنها گذشت، حدودی که مانعی برای تعادل اند، پس تنها راه پیشِ رو را محاصره ی حصار میبینم.