آغاز این مجموعه به سال 1399 با تمرکز من بر روی مفهوم “فشار” بود. دوره سختی را میگذراندم؛ چنان سخت که گویی در درون یک سلول تنم فرده شده بودم. چیزی را از سر میگذراندم که پیش از”من” بسیاری از “ما” تجربه کرده اند. تجربه “آزار” ما را سرخورده میکند؛ چنان میفشردمان که هیچ کجا امن نیست و بدن آن بار زایدی است که بیهوده جا به جا میشود و محمل رنجی بی پایان است.

از طراحی دل بریده و پناه آورده به چاپ، چوب را یافتم. تن بیگناه چوب، که چگونه در زیر فشار پرس چاپ، فشرده میشود و مقاومت میکند. من و او در دیالوگی مدام با هم بدون کلام سخن گفتیم. چوب مرا به سرشاخه ها برد، به ساقه های جوان و کم خون که تیغهای تیز پرورانده بودند؛ به خون کمرنگ زرشک های معصوم بر سفیدی و سیاهی کاغذ.

من تنه درخت بودم، ساقه آن، خار بودم و گل بودم و خون به جا مانده بر کاغذ چاپ. من همه بودم؛ سلول را شکستم و رها شدم.