صنعت؛ سرخوردگی

پذیرفتنِ واقعیتی که تکرار می شود از

قدرت و حیات تجربه سرخوردگی حکایت

می کند.

آلبرت هیرشمن

چه ایماژِ از رمق افتاده ای! چه ویترینِ درخشانِ پر طمطراقی از امیدهای آینده بر ویرانه های گذشته. ایماژِ صنعت و سازه هایش را در سراسر این کره خاکی می گویم که سراسر هستی ما را از ریز و درشت، تابعِ خود کرده است. نقطه ویرگولی که نه می شود ادامه اش بدهیم نه به حال خود رهایش کنیم. چه بخت برگشته هایی هستیم ما!

نه می توانیم چشم ببندیم و خاموش باشیم نه دیگر می توانیم فهم پذیرش کنیم. لایه های در هم تنیده که تا نا کجا رفته است. ساز و کاری مبهم که در عین ناممکن کردن زیستن، زیستنِ ما را هم ممکن می کند. زیستنِ سرخورده از فردا و فرورفته در س‍پری کردنِ لحظه حال. ایماژی که از کارگران تا مصرف کنندگان را در تقاطع اش هم سرنوشت کرده است. یکی دردِ نان دارد و بر طبلِ رشد می کوبد و دیگری مصرفِ حداکثری می کند تا تمام شود. این چرخه پایان ناپذیر ادامه دارد و من هر بار در برابرِ آن به نظاره نشسته ام تا به دنبالِ توضیحی باشم که به نقطه ویرگول منتهی نشود.