هنر بی‌معیار امروز که همچون مهی غلیظ تمام سنجش‌ها و ارزش‌گذاری آثار را در خود فرو برده است، مرا بر آن داشت تا سراغ نورهای چشمک‌زنی بروم، که در یک فروتنی مطلق، آثار قابل تأملی خلق کرده‌ اند. مواجهه من با چنین هنرمندانی سخت امیدبخش بود و انگیزه‌ای برای گردآوری آنچه خلق کرده بودند.

آثار این نمایشگاه واسطه‌ها و قراردادهای تدوین شده‌ی تاریخ هنر را از میان برداشته اند و به شیوه‌ای نو الگوهایی جدید برای فهم ادراکات خود بنیاد نهاده اند. هنرمندان این آثار با اعتماد و تکیه بر ناخودآگاه خویش، کالبدی قابل فهم و حتی گاه بدوی برگزیده اند که مخاطب را در برابر شگفتی و عریانی زندگی قرار می‌دهد.

فارغ از تفاوت‌های انسانی هنرمندان چه از لحاظ سن و سال، پیشه و یا شیوه‌ی بیان ادراکات درونی، وجه اشتراکی غیرقابل کتمان نیز دارند؛ یعنی موج‌های بلندی از امیال و احساسات، رویاها و خواب‌ها و ترس‌هایی است که در هم می‌آمیزند و با ساختاری نو فعلیت می‌یابند. هنرمندان این آثار زندگی کرده اند، نگاه کرده اند، پذیرفته اند و آخر سر شکل داده‌ اند؛ آثاری که به دور از اسلوب و قواعد مدارس هنری، ما را مجاب می‌کند نه در جستجوی آنچه هست باشیم و نه آنچه باید باشد.